Medea e Jasón e os argonautas

Outras das heroínas importantes foi Medea. Esta é filla de Eetes, rei da Cólquide, irmán de Circe e Pasífae, en cuxo reino se custodia o "vélaro de ouro", coiro dun carneiro áureo que estaba clavado nun carballo desta rexión e ao que se lle daba culto, pois no lombo deste animal sagrado chegara Frixo escapando dos que o querían matar. En agredecemento ao rei que o acolleu, o xoven sacrificou o carneiro a Zeus e ofreceulle o vélaro a Eetes, que o consagrou a Ares. 

Jasón, por nacemento, era príncipe, fillo de Esón, rei de Yolcos. Este foi destronado polo seu irmán, o ambicioso Pelias, que enviou a Jasón lonxe da cidade, co centauro Quirón que se encargaría de educar ao rapaz.

Cando cumpriu os 20 anos, dirixiuse a Yolco disposto a recuperar o trono que por herdanza lle pertencía. Pelias non se alegrou de velo, e pensou rápido como quitalo do medio. Decidiu envialo a unha  misión imposible: viaxar ata a Cólquide, e traer de alí o vélaro de ouro. É así como Jasón se embarca no Argos en compañía de héroes y príncipes helenos, entre os que destacan Heracles, Teseo, Orfeo, Hilas, Meleagro, Peleo, Pólux, Anseo, Tifis e moitos outros. Antes de chegar á Cólquida, pasaron mil aventuras onde se produciron varias loitas e a morte dalgúns dos argonautas. Finalmente Jasón chega á Cólquida onde o Rei Eates o somete a varias probas antes de acceder a devolverlle o Vélaro.

Aquí é onde xoga un importante papel Medea que, perdidamente namorada de Jasón, traizoa a seu pai e concédelle o don da invulnerabilidade a Jasón facendo que este destrúa ao dragón que lle puxera como proba Eeetes. E por tanto que consiga o vélaro.

Pero ademais para axudar a fuxir aos argonautas, Medea despeza ao seu propio irmán, de maneira que Eetes vaise detendo para recolle os membros dispersos do seu fillo e así conseguen escapar co botín sagrado. Medea seguirá exercendo moitas das súas artes para protexer a Jasón antes os perigos que se lle poñen no camiño, ata que conseguen chegar ao reino do rapaz.

Máis adiante, Medea engana ás fillas do tirano Pelias facéndolles crer que fervendo nun caldeiro os membros do seu pai o devolverían á xuventude. Descuberto o horror do crime da feiticeira, a parella é expulsada e debe refuxiarse durante dez anos en Corinto onde vivirán felices e terán dous fillos. Pero pasado este tempo Jasón abandona a Medea e despósase con Glauce. É entón cando a maga adopta os seus dotes máis cruentos: mata aos dous fillos e fuxe nun carro tirado por dous dragóns. Tras un largo período, regresa á súa terra onde tamén dará morte a Perses, que traizoara ao rei Eetes usurpándolle o seu trono.  

Circe

Foron moitas as heroínas mitolóxicas. Entre estas cabe destacar as tres magas modelo das Artes Máxicas e Teúrxicas: Circe, Pasífae e Medea. De feito, Circe e Pasífae eran irmáns e Medea sobriña delas. Circe ten o papel protagonista na Odisea, cando retén a Ulises na súa illa. Este episodio é revisitado nalgunha serie, coma nos Simpson, e tamén en libros como o de Beegoña Caamaño: Circe ou o pracer do azul, do que xa se falou. 

Dinos a mitoloxía que Circe viviu na illa de Ea, e que servíndose de filtros e pócimas transformaba en animais a todos aqueles que ousaban entrar nos seus dominios. Na súa viaxe de regreso a Ítaca, Ulises para na illa da feiticeira e sálvase de ser convertido en porco, como lle pasara a moitos dos seus compañeiros. Ovidio relátao así na súas Metamorfoses: 

Ela está sentada nun fermoso lugar apartado nun trono solemne e, revestida dun resplandecente manto, cóbrese por enriba cun veo de ouro. Xuntamente as Nereidas e as Ninfas, que non tiran de vélaro ningún movendo os dedos nin sacan febras que os sigan, clasifican plantas e distribúen sen orde ningunha flores esparexidas nos cestos e herbas que se distinguen polas súas cores. Ela en persoa supervisa o traballo que estas realizan, ela coñece cal é a utilidade ou en que folla está, cal é a mellor combinación para as mesturas e examina, mirándoas con atención, as herbas que foron clasificadas. Cando ela nos viu, tras ter dito e recibido os saúdos, relaxou o seu rostro e correspondeu con augurios aos bos desexos; e, sen tardanza, ordea mesturar cebada de tostado gran, mel, a forza do viño puro con leite ao que se lle engadiu o callo, e engade xugos que se ocultan disimuladamente baixo este doce sabor. Recibimos as copas que nos dá coa súa destra sagrada. Tan pronto como sedentos con boca seca as apuramos e a cruel deusa tocou coa súa vara a punta dos nosos cabelos (dáme vergoña e vouno contar), empecei a encresparme con sedas e a non poder falar xa, a emitir en lugar de palabras un rouco murmurio e a inclinar cara a terra todo o meu rostro e sentín que a miña boca se endurecía nun curvado fociño, que o colo se inchaba con músculos, e coa parte coa que había pouco eu collera a copa dei pasos; e xunto cos que soportaran as mesmas cousas (tanto poder teñen as apócemas) son encerrado nun cortello e vimos que só Euríloco (Ulises) estaba libre da forma de porco: só el rexeitou a copa que se lle ofrecera; se el non a tivese evitado, aínda agora permanecería eu como unha parte do gando provisto de sedas e non tería chegado ante Circe como vingador Ulises, sabedor por el de tamaña desgracia. (Ovidio, Metamorfose, Libro XIV, canto 261-292).

Circe retén a Ulises á súa beira durante un ano, pero despois deixao partir, proporcionándolle os medios para vencer aos monstruos Escila e Caribdis. Grazas ao coñecemento dos secretos ocultos que lle revela a Circe, o heroe sorteará moitos dos perigos que lle esperan, aprendendo entre outras cousas a aproveitar a forza dos seus inimigos para proseguir o seu camiño de retorno a Ítaca. A maga pronuncia sortilexios e invocacións, aplica pomadas para facer transformacións, para facer mudar de estado, para atrapar ou liberar. 

Dende o punto de vista do ser humano que desexa coñecerse, ou sexa ser un co ser universal, a maxia é a arte que fai consciente estes vínculos e relacións secretas de todos os mundos ou planos.