Foron moitas as heroínas mitolóxicas. Entre estas cabe destacar as tres magas modelo das Artes Máxicas
e Teúrxicas: Circe, Pasífae e Medea. De feito, Circe e Pasífae eran irmáns e
Medea sobriña delas. Circe ten o papel protagonista na Odisea, cando
retén a Ulises na súa illa. Este episodio é
revisitado nalgunha serie, coma nos Simpson, e tamén en libros como o de Beegoña Caamaño: Circe ou o pracer do azul, do que xa se falou.
Dinos a mitoloxía que Circe viviu na illa de Ea, e que servíndose de filtros e pócimas transformaba en animais a todos aqueles que ousaban entrar nos seus dominios. Na súa viaxe de regreso a Ítaca, Ulises para na illa da feiticeira e sálvase de ser convertido en porco, como lle pasara a moitos dos seus compañeiros. Ovidio relátao así na súas Metamorfoses:
Ela está sentada nun fermoso lugar apartado nun trono solemne e, revestida dun resplandecente manto, cóbrese por enriba cun veo de ouro. Xuntamente as Nereidas e as Ninfas, que non tiran de vélaro ningún movendo os dedos nin sacan febras que os sigan, clasifican plantas e distribúen sen orde ningunha flores esparexidas nos cestos e herbas que se distinguen polas súas cores. Ela en persoa supervisa o traballo que estas realizan, ela coñece cal é a utilidade ou en que folla está, cal é a mellor combinación para as mesturas e examina, mirándoas con atención, as herbas que foron clasificadas. Cando ela nos viu, tras ter dito e recibido os saúdos, relaxou o seu rostro e correspondeu con augurios aos bos desexos; e, sen tardanza, ordea mesturar cebada de tostado gran, mel, a forza do viño puro con leite ao que se lle engadiu o callo, e engade xugos que se ocultan disimuladamente baixo este doce sabor. Recibimos as copas que nos dá coa súa destra sagrada. Tan pronto como sedentos con boca seca as apuramos e a cruel deusa tocou coa súa vara a punta dos nosos cabelos (dáme vergoña e vouno contar), empecei a encresparme con sedas e a non poder falar xa, a emitir en lugar de palabras un rouco murmurio e a inclinar cara a terra todo o meu rostro e sentín que a miña boca se endurecía nun curvado fociño, que o colo se inchaba con músculos, e coa parte coa que había pouco eu collera a copa dei pasos; e xunto cos que soportaran as mesmas cousas (tanto poder teñen as apócemas) son encerrado nun cortello e vimos que só Euríloco (Ulises) estaba libre da forma de porco: só el rexeitou a copa que se lle ofrecera; se el non a tivese evitado, aínda agora permanecería eu como unha parte do gando provisto de sedas e non tería chegado ante Circe como vingador Ulises, sabedor por el de tamaña desgracia. (Ovidio, Metamorfose, Libro XIV, canto 261-292).
Circe retén a Ulises á súa beira durante un ano, pero despois deixao partir, proporcionándolle os medios para vencer aos monstruos Escila e Caribdis. Grazas ao coñecemento dos secretos ocultos que lle revela a Circe, o heroe sorteará moitos dos perigos que lle esperan, aprendendo entre outras cousas a aproveitar a forza dos seus inimigos para proseguir o seu camiño de retorno a Ítaca. A maga pronuncia sortilexios e invocacións, aplica pomadas para facer transformacións, para facer mudar de estado, para atrapar ou liberar.
Dende o punto de vista do ser humano que desexa coñecerse, ou sexa ser un co ser universal, a maxia é a arte que fai consciente estes vínculos e relacións secretas de todos os mundos ou planos.
Dinos a mitoloxía que Circe viviu na illa de Ea, e que servíndose de filtros e pócimas transformaba en animais a todos aqueles que ousaban entrar nos seus dominios. Na súa viaxe de regreso a Ítaca, Ulises para na illa da feiticeira e sálvase de ser convertido en porco, como lle pasara a moitos dos seus compañeiros. Ovidio relátao así na súas Metamorfoses: Ela está sentada nun fermoso lugar apartado nun trono solemne e, revestida dun resplandecente manto, cóbrese por enriba cun veo de ouro. Xuntamente as Nereidas e as Ninfas, que non tiran de vélaro ningún movendo os dedos nin sacan febras que os sigan, clasifican plantas e distribúen sen orde ningunha flores esparexidas nos cestos e herbas que se distinguen polas súas cores. Ela en persoa supervisa o traballo que estas realizan, ela coñece cal é a utilidade ou en que folla está, cal é a mellor combinación para as mesturas e examina, mirándoas con atención, as herbas que foron clasificadas. Cando ela nos viu, tras ter dito e recibido os saúdos, relaxou o seu rostro e correspondeu con augurios aos bos desexos; e, sen tardanza, ordea mesturar cebada de tostado gran, mel, a forza do viño puro con leite ao que se lle engadiu o callo, e engade xugos que se ocultan disimuladamente baixo este doce sabor. Recibimos as copas que nos dá coa súa destra sagrada. Tan pronto como sedentos con boca seca as apuramos e a cruel deusa tocou coa súa vara a punta dos nosos cabelos (dáme vergoña e vouno contar), empecei a encresparme con sedas e a non poder falar xa, a emitir en lugar de palabras un rouco murmurio e a inclinar cara a terra todo o meu rostro e sentín que a miña boca se endurecía nun curvado fociño, que o colo se inchaba con músculos, e coa parte coa que había pouco eu collera a copa dei pasos; e xunto cos que soportaran as mesmas cousas (tanto poder teñen as apócemas) son encerrado nun cortello e vimos que só Euríloco (Ulises) estaba libre da forma de porco: só el rexeitou a copa que se lle ofrecera; se el non a tivese evitado, aínda agora permanecería eu como unha parte do gando provisto de sedas e non tería chegado ante Circe como vingador Ulises, sabedor por el de tamaña desgracia. (Ovidio, Metamorfose, Libro XIV, canto 261-292).
Circe retén a Ulises á súa beira durante un ano, pero despois deixao partir, proporcionándolle os medios para vencer aos monstruos Escila e Caribdis. Grazas ao coñecemento dos secretos ocultos que lle revela a Circe, o heroe sorteará moitos dos perigos que lle esperan, aprendendo entre outras cousas a aproveitar a forza dos seus inimigos para proseguir o seu camiño de retorno a Ítaca. A maga pronuncia sortilexios e invocacións, aplica pomadas para facer transformacións, para facer mudar de estado, para atrapar ou liberar.
Dende o punto de vista do ser humano que desexa coñecerse, ou sexa ser un co ser universal, a maxia é a arte que fai consciente estes vínculos e relacións secretas de todos os mundos ou planos.
Ningún comentario:
Publicar un comentario